Speklapjesprobleem. Ik vind het een leuk woord. Veel mensen hebben een speklapjesprobleem. Ze passen namelijk niet in de pan als je er een paar hebt. Kwestie van in stukken snijden. Die speklapjes dan hè? Maar je hebt eigenlijk geen pan nodig die spetterende speklapjes veel spetters rond laat spetteren op je spetvrije kookplaat.
Om knapperig gebakken aardappels met knapperig gebakken speklapjes op tafel te zetten heb je precies één (uno, un, one, eins, ien, en, einn) ovenschaal nodig.
Verder geef ik hier natuurlijk geen recept van want hoe dit werkt begrijp je zelf ook wel. Want je snapt dat als je die aardappels in kleine stukken gesneden en omgehusseld hebt met wat olie en ze in de oven (190 graden) gezet hebt dat je ze dan na 25 minuten even omschept en dat je vervolgens de stukken speklap lekker met kruiden insmeert en die dan 10 minutes later (25 + 10 = 35 vanaf het begin) op de aardappels legt.
Een kwartiertje later (25 + 10 + 15 = 50 minuten in totaal) zijn de aardappels bruin en gaar en de speklapjes idem dito.
En als je dan vraagt of dit ook werkt met aardappels, wortel en paprika en met moten zalm?
Ik weet zeker van wel. Maar ook daar krijg je geen recept van.
Wat een goed idee. Aardappeltjes zo uit de oven vind ik al heerlijk en dit zal helemaal goed smaken.
Geweldig, je recepten die geen recept zijn!
Deze zal zeker smaken.
Keilekker, vooral wanneer je er sperzieboontjes aan toevoegt en de aardappels kruidt met Cajun. Dit recept van mijn mannetje was een welkome verrassing toen ik vanaaf uit mn werk thuiskwam en dit op tafel kwam.
Heel erg slecht – nauwelijks gare aardappeltjes en spek na een extra vijftien minuten in de oven.
Superlekker! Alles gaar en iedereen zit hier te smullen! Ik heb snijbonen bij de aardappels gedaan en dit is ook zeker een succes!